Rozdział 8

"Hope Johnson i mąka vs. Michael Jackson"

- Odejdź ode mnie - warknęłam.

- Ale..

- Nie wyraziłam się jasno? - Westchnęłam głośno i odpaliłam piekarnik. Następnie podeszłam do stołu i do miski wsypałam wszystkie potrzebne mi składniki. Zaczęłam wszystko mieszać, dopóki Pan Idealny mi nie przerwał.

- Hope. - Oparł się na jednej ręce o blat stołu, na którym przygotowywałam masę. - Możesz mi powiedzieć, co ja mam robić?

- No tak, dobry pomysł - mruknęłam. - Chociaż nie będziesz się czepiać. To może zacznij robić sałatkę.

- Którą?

- Tę owocową. Później zrobisz warzywną, ja dokończę te babeczki i jeśli zdążę to ciasto.

- A później?

- Później będziemy robić pizze.

- Razem?

- Tak, będzie szybciej.

- Jesteś pewna?

- Człowieku, ogarnij się - powiedziałam poddenerwowana. - Nie pytaj tyle, tylko rób. Znajdę ci sto razy lepszego kucharza, mówiła...Yh. I co się tak gapisz? No krój żesz te owoce! Mamy mało czasu! - Mówiąc wymachiwałam rękoma. Nie wiem, czy się mnie bał, czy hamował śmiech, w każdym bądź razie jego mina była dość dziwna.

Nie czekając na nic więcej wzięłam się za porzuconą wcześniej robotę. Wyrobienie masy poszło mi szybko, więc wlałam ją do papilotek i wrzuciłam do piekarnika. Michael z tego co widziałam kończył pierwszą sałatkę i zabierał się za drugą. Chcąc nie chcąc to faktycznie, szło mu to trochę sprawniej niż Samanthcie, ale i tak byłam na nią zła. Gdyby chociaż uprzedziła mnie wcześniej, to mój umysł oswoiłby się z myślą, że spędzę z Michaelem kilka godzin sam na sam.

Wyłożyłam przed siebie kolejne potrzebne składniki. Bezproblemowo zrobiłam masę i rozlałam ją na biszkopcie ułożonym już w blaszce.

- Skończyłem - oznajmił chłopak. - Co mam teraz zrobić?

- Poczekaj chwilę, zaraz skończę.

Przytaknął i podszedł bliżej mnie. Mimo to stał jakieś dwa metry od mojej osoby. I dobrze, pomyślałam. Powrzucałam do lepkiej mazi poćwiartowane truskawki i nałożyłam kolejny biszkopt. Powtórzyłam to jeszcze dwa razy i zaglądnęłam do piekarnika. Wyjęłam z niego gorące babeczki i zamiast nich znalazło się tam ciasto. Stanęłam przed Jacksonem i nie zwracając na niego uwagi otrzepałam fartuch z mąki. Przez cały czas czułam, że Michael się na mnie patrzył. To było strasznie niemiłe uczucie. Takie krępujące i irytujące.

- Czemu się tak gapisz?

- Ładnie wyglądasz. - Roześmiałam się.

- Masz dziewczynę, Jackson.

- A ty mąkę we włosach i czekoladę na policzku.

Chwyciłam łyżkę ze stołu i się w niej przejrzałam. Faktycznie, byłam brudna, więc przejechałam palcem po policzku i go oblizałam. Włosy zostawiłam tak, jak są bo została nam jeszcze pizza do zrobienia. Nie sądzę, żeby skończyło się to dobrze. Hope Johnson i mąka vs. Michael Jackson.

- Może jej praw takie komplementy, nie mi?

- Ale kiedy przypominam jej o tym często. - Uśmiechnął się. - Po prostu jeśli coś mi się podoba to o tym mówię. W tym przypadku jesteś to ty. Uważam, że ładnie wyglądasz więc ci to powiedziałem.

Wywróciłam teatralnie oczami i pokazałam mu gestem, żeby podszedł do stołu. Posłusznie wykonał polecenie - o dziwo - z wielkim bananem na twarzy. Zignorowałam to i kazałam mu pokroić warzywa.

- Serio? Uważasz, że jedyne co umiem to kroić?

- Och, daj spokój. - Uderzyłam się dłonią w czoło. - Jak chcesz to możemy się zamienić.

Przechwycił miskę, jajka, mąkę i drożdże. Zrobił to z tak komiczną miną, że prawie się roześmiałam. Na szczęście to powstrzymałam i wzięłam się za krojenie.

- Michael, chyba dałeś za mało mąki - zwróciłam mu uwagę i zanurzyłam rękę w białym proszku. Chciałam wstać z krzesła i wsypać ją do michy, ale los chciał że potknęłam się o jego torbę i cała zawartość znajdująca się w mojej ręce wylądowała na jego czarnej koszulce. Pomijając to, że wylądowałam mu na kolanach to już przez to że przeze mnie jest cały biały było mi wstyd. Jeszcze bardziej niezręczny moment niż ten, kiedy się na mnie patrzył.

Podniosłam się szybko i spojrzałam na jego roześmianą twarz.

- Przepraszam - bąknęłam cała czerwona. - To naprawdę nie było zamierzone, a tym bardziej nie chciałam wylądować na twoich nogach.

- Nie ma sprawy - odparł i strzepał mąkę z twarzy Myszki Mickey.

- I tyle? Nie będziesz się na mnie drzeć przez to, że...

- Nie mam do tego powodów - przerwał mi. - Ale musisz ponieść tego konsekwencje.

- Przecież mówiłeś...

Nim się zorientowałam mąka znajdowała się na mojej głowie, pod koszulką i nawet w kieszeniach spodni. Spojrzałam na niego wściekła i tak rozpoczęła się wojna. Zużyliśmy całe opakowanie mąki. Wydaje się mało, ale cała kuchnia i my byliśmy biali jak śnieg. Walka nie zmierzła ku końcowi - dopiero się rozkręcała.

- Hope, orientuj się! - krzyknął. Kucnęłam i duży placek z ciasta przeleciał nad moją głową. Nie usłyszałam jednak charakterystycznego „plaśnięcia” o podłogę. Przede mną stał tylko Michael, z przepraszającą miną. Mimo to tłumił w sobie śmiech, a policzki nabrały czerwonej barwy. - Nie chciałem.

Opuścił głowę i starał ukryć się to, jak bardzo się śmiał.

- Poddajesz się? - krzyknęłam. - Mówiłam ci, że ze mną nikt nie wygra! Ha! - Wystawiłam mu język.

- Ekhem.

Ale jak to?

- No ładnie - powiedziałam pod nosem i odwróciłam się. Jak się okazało, to Louis był ofiarą Michaela. Miał na twarzy resztki ciasta, które teraz leżało pod naszymi nogami. Wybuchnęłam śmiechem i nie mogłam go opanować, dopóki Diana nie stanęła obok nas.

- A co tu się stało? - przeraziła się. - Boże święty, Samantha cię zabije... A raczej was - skomentowała patrząc na Michaela. - To może..

- On zaczął - wytknęłam go palcem. - Ja tylko niechcący go obsypałam i on...

- Przestań! - roześmiał się jeszcze głośniej. - Może spróbujmy to posprzątać i zrobić tą pizze.

Jak powiedział, tak zrobiliśmy. Nie minęło pół godziny, a wszystko było gotowe, trzeba było tylko ogarnąć kuchnię i później włożyć nasze wspaniałe do piekarnika.

- Co teraz?

Wręczyłam ciemnowłosej miotłę i z dumną miną od niej odeszłam.

~*~

- Skooooooooończone!

Przebiegłam przez przedpokój i zrzucając pod drodze fartuch, walnęłam się na salonową kanapę. Leżałam na niej z dziesięć minut, w międzyczasie wszyscy przenieśli się razem ze mną do tego pięknego pomieszczenia. Spojrzałam na zegarek. Było wpół do piątej. Powinni wrócić już godzinę temu.

- Dzwonili do was może Dylan i Sam? - zapytałam.

- Nic nam o nich nie wiadomo - odparł Louis. - Może są korki, nie martw się.

- Jak mam się nie martwić? Na drogach jest ślisko, jeździ teraz dużo ludzi, w końcu jutro święta. A poza tym, mało teraz pijanych kierowców? Jeśli jakiś w nich wjechał a oni wylądowali w rowie? Pamiętacie, jak Dylan walnął w drzewo? Może znowu...

- Hope, nic im nie jest. - Michael położył dłoń na moim ramieniu. - Niedługo wrócą, a jak chcesz to pojadę zobaczyć, co się dzieje.

Delikatnie odsunęłam się od Jacksona. Nadal go nie lubiłam, a to co stało się w kuchni to był jednorazowy wybryk.

- Pewnie. Jedź.

- Nie, zostań - zaprotestowała Diana i podniosła się z fotela. - My pojedziemy. Michael, ty chyba nawet nie masz auta. Przyszedłeś tu na nogach.

- No tak, racja. - Podrapał się po głowie. - W takim razie wy jedźcie. Tylko postarajcie się wrócić szybko, ok?

Zniknęli za ścianą. Po chwili usłyszeliśmy tylko trzask drzwi.

I znowu sam na sam z nim. Czemu nie pojechałam z nimi?

Podeszłam do okna i spojrzałam na odjeżdżające auto. Jestem typem osoby, który od razu w głowie tworzy sobie czarne scenariusze. To bardzo uciążliwe, bo chociaż chcę myśleć dobrze to jest inaczej.

- Nie martw się już. - Podszedł do mnie. - Przecież nic im nie jest.

- Jest okej.

~~~~~~~~

Szok, że wstawiam rozdział tak szybko, nie?

Ja też jestem zdziwiona. Mogę się nawet postarać częściej wstawiać przed 24. To całkiem przyjemne.

Cóż ja mogę o tym napisać? Przez kolejne kilka rozdziałów Michaela będzie trochę więcej, w każdym rozdziale około tyle ile w tym dzisiejszym. Pasi?

Nie będę się za bardzo rozpisywać, bo nie mam zbyt czasu. 

Jeszcze tyle rzeczy do zrobienia... Michael, Juan, Norman, Andrew i Johnny. Sami się nie pooglądają, nie?

Dlaczego nie jestem fanką żadnej dziewczyny? Coś ze mną nie tak?

.

Do następnego, kochani.

Malffu ♥