Rozdział 3

"To jest prawdziwa miłość, czuję to."

Siedziałam nieruchomo na krześle w moim pokoju. Diana i Samantha, gotowe już na wyjście teraz zajmowały się mną. Ciemnowłosa kręciła mi włosy, a Collins malowała paznokcie.

- Długo jeszcze? - Wierciłam się na siedzeniu.

- Jak się nie uspokoisz to tak!

Nie pozostało mi nic innego niż czekać. Co kilka minut spoglądałam na zegarek, mimo, że do imprezy zostało jeszcze dużo czasu. Dokładnie godzina.

Myślałam o różnych, dziwnych rzeczach. Bardzo często miałam takie zadumy. Ciekawiło mnie, jak Dylan będzie ubrany i czy Louis zagada w końcu do Diany, albo może ona do niego. Jak będzie wyglądać w przyszłości chłopak Samanthy, czy będzie wysoki, jakie będzie miał oczy i czy ona będzie z nim szczęśliwa. Myślałam o tym, kiedy Dylan mi się oświadczy. Czy długo jeszcze będę musiała czekać? Będziemy posiadać w przyszłości wesołą rodzinę? Ja, on i dwójka naszych dzieci?

- Hope! - ryknęła mi do ucha Diana.

- Co? -Rozejrzałam się po pokoju zdezorientowana.

- Gotowe... O czym tak intensywnie myślałaś, że nie zwracałaś na nas uwagi przez pięć minut?

- O niczym - ucięłam. - Pokażcie, co ze mną zrobiłyście.

Podeszłam do lustra w moim pokoju i okręciłam się dookoła. Przyznam nieskromnie, że bardzo się sobie wtedy podobałam i nie sądziłam, że z brzydkiego kaczątka można zrobić... Ładniejsze kaczątko.

Pani ze sklepu nie pomyliła się co do sukienki. Była piękna i sięgała do kolan, w kolorze beżu, podkreślająca talię. Lewa, górna część gorsetu nachodziła na prawą tworząc półserce. Od bioder w dół była rozłożysta, materiał był specyficznie pognieciony i podszyty tworząc wiele fal. W pasie przewiązana była czarna wstążka, na nogach miałam tego samego koloru buty na niewysokim obcasie. Lekko pofalowane włosy opadały na moje piersi, a delikatny makijaż idealnie komponował się ze strojem.

- Wyglądasz pięknie - skomplementowała Smith.

- Powalisz Dylana na łopatki - dodała Diana.

Uśmiechnęłam się delikatnie i złapałam dziewczyny za ręce. Wyszłyśmy z pokoju i jak najciszej starałyśmy się wymknąć z mieszkania. Jednak, jak zdążyliście zauważyć, ostatnio nic mi nie wychodzi.

- Nie pożegnasz się?

Naprzeciw mnie stanęła mama, zakładając ręce na pierś. Uniosła jedną brew do góry, czekając na moją odpowiedź.

- Wiesz... - powiedziałam spokojnie. - Myślałyśmy, że drzemiesz i nie chciałyśmy Cię budzić - skłamałam i wyszczerzyłam się głupio.

- Masz być przed dwunastą.

- Mamo! - krzyknęłam. - Jestem dorosła i wrócę wtedy, kiedy będę miała ochotę.

- Wrócisz przed dwunastą. A teraz idź.

Wygoniła nas z domu, więc byłyśmy zmuszone czekać na mojego chłopaka na dworze.

- Bardzo was za nią przepraszam... - bąknęłam.

- Nie masz się co martwić. Moja matka też taka jest - pocieszyła mnie Diana.

Uśmiechnęłam się delikatnie. Dziewczyny mnie objęły, żeby mnie trochę podnieść na duchu i przy okazji się ogrzać, bo było dość zimno.

Wybiła dwudziesta pierwsza. Dylan podjechał swoim czarnym autem na moje podwórko. Wysiadł z auta, otworzył mi drzwi, bym mogła wsiąść. Powtórzył ten gest dla moich przyjaciółek i sam zajął miejsce obok mnie.

- Cudownie wyglądasz - powiedział Black i pocałował mnie w policzek.

Zarumieniłam się i wbiłam wzrok w podłogę. Chłopak położył mi dłoń na kolanie i podniósł mój podbródek. Musnął lekko moje usta.

- Na imprezie się pomiziacie, a teraz jedź! - warknęła Sam. - To, że ty masz się z kim całować nie znaczy, że możesz to robić wszędzie!

Zaśmiałam się i ruszyliśmy.

Uwielbiam te moje wariatki, ale fakt faktem - nie każdy ma takie szczęście w miłości jak ja. To jest prawdziwa miłość, czuję to. Zdarza się raz na całe życie i myślę, że Dylan myśli w taki sam sposób jak ja. A dziewczyny... Początkowo nie były do niego przekonane, ale później się przemogły i tworzymy całkiem zgraną paczkę. Tylko szkoda mi ich... Bo szukają tego jedynego, a tak nie można. Miłość sama przychodzi, w najmniej oczekiwanym momencie.

Nim się zorientowaliśmy, byliśmy już na podjeździe apartamentu Dominici. Mój chłopak pomógł mi wyjść z auta. Dziewczyny poradziły sobie same i ruszyliśmy w stronę willi. Niechętnie szliśmy na tą imprezę, a przynajmniej ja i Dylan. Mieliśmy ochotę na coś bardziej... osobistego. Mimo to jednak nie zrezygnowaliśmy. Później będziemy mieć czas dla siebie.

Zapukałam w ogromne, wejściowe drzwi. Dominica pojawiła się przede mną niemal tak szybko, jak wampir.

- Już myślałam, że nie przyjdziecie! - pisnęła radosnym głosem. - Wchodźcie! Bez was nie byłoby zabawy!

Zmusiłam się na delikatny uśmiech. Trochę bolała mnie głowa... Nie zwróciłam na to jednak większej uwagi.

Zdecydowana większość gości już przybyła. Na środku sporego salonu, w rytm piosenki Help Beatlesów wywijała spora grupa osób. Ciemny pokój rozjaśniała jedynie przyczepiona do sufitu kula dyskotekowa i światło listopadowego księżyca wpadające przez odsłonięte okno. Pod nim stał stolik z przekąskami, alkoholem i gazowanymi napojami. W jednym kącie pokoju jakaś parka się migdaliła. Kiedy na nią patrzyłam to miałam wrażenie, że zaraz posuną się o krok za daleko.

- Pójdę poszukać Louisa - powiedział mi na ucho Black i puścił moją rękę, którą jak dotąd trzymał.

Usiadłam na kanapie w korytarzu. Złapałam się za głowę.

- Co się dzieje? - Samantha przysiadła się do mnie. Położyła swoją rękę na moim ramieniu. Podniosłam wzrok, po czym ponownie wbiłam go w podłogę. - Hope... Coś Cię boli?

- Głowa, ale to nic. - Wstałam. - Już w porządku.

Pociągnęłam ją do salonu i zaczęłam tańczyć. Załapałam się na koniec piosenki Beatlesów, więc zaraz puścili nową. John Lennon, Imagine. Ta piosenka wiązała ze sobą tyle wspomnień... Przy niej pierwszy raz się z Nim pocałowałam. Wtedy wyznał mi miłość, zostaliśmy parą... Tylko dwa słowa, Kocham Cię, a mój świat odwrócił się o 180 stopni.

- Zatańczysz?

Poczułam czyjąś ciepłą dłoń na ramieniu. Odwróciłam się w Jego stronę i wtuliłam w ramiona. Kołysaliśmy się w rytm muzyki.

- Pamiętasz tą piosenkę? - szepnął mi do ucha. W odpowiedzi pocałowałam go delikatnie.

Ta chwila mogłaby trwać wiecznie, ale oczywiście ktoś musiał ją przerwać. Ktoś, kogo miałam już serdecznie dość.

~~~~~~~~~

Umm...

Zanim napiszecie mi jaki beznadziejny jest ten rozdział, to dajcie mi się usprawiedliwić!

Pisałam to chyba w lutym... I gdybym mogła, to napisałabym to jeszcze raz, no ale kosztowało mnie to zbyt wiele czasu i pracy żebym teraz zajmowała się rozdziałami początkowymi... Wybaczcie mi to!

Końcówka dziwna? Nieromantyczna? Denna i oklepana? Super, tak miało być, nie lubię Dylana. XD

Co tam jeszcze, co tam... Ach, co do zakończenia, nie lubię takich ale wtedy byłam jeszcze młoda i głupia (w sumie to głupia dalej jestem, ale shh. XD). A poza tym, nietrudno się domyślić kto jest tym gościem. *SHAMONE, Hee Hee!*

Widziałam, że każdy wspomniał o tym, że rozdział jest krótki... Nie martwcie się! Mam w zanadrzu jeszcze krótszy! :D Przepraszam, po prostu tak mi jakoś wyszedł, ale postaram się go trochę przedłużyć. Jednak nic nie obiecuję... 

Myślę, że to już wszystko.
Do następnej soboty. 

Malffu ♥