Rozdział 2

"Pieniądze nie są mi już potrzebne."

Pospiesznym krokiem kierowałam się w stronę domu Samanthy. Miałyśmy iść dzisiaj do galerii poszukać jakiejś odpowiedniej sukienki, na zbliżającą się wielkimi krokami imprezę, którą organizowała Dominica.

Pod drzwiami jej domu zapukałam. Po kilku sekundach wybiegła z niego jak oparzona, mało co mnie nie przewracając. Zdziwiona i nieco rozbawiona spojrzałam na nią.

- A tobie co?

- Własna matka wygania mnie z domu! Dajesz wiarę? Twierdzi, że siedzę w nim za długo i skończę jako stara panna z kotami. A sama dała mi ten głupi szlaban... Udało mi się zwinąć torebkę i portfel, bo z tego co widziałam, miała już w ręce wałek do ciasta... 

Wybuchnęłam śmiechem. Zaraz potem do mnie dołączyła i tak wyszło, że całą drogę do centrum handlowego spędziłyśmy głównie na śmianiu się.

Ona od zawsze miała poczucie humoru. Poprawiała mi samopoczucie, kiedy była taka potrzeba. Przychodziła do mnie w różnych śmiesznych przebraniach i śpiewała dziwaczne piosenki. Jednego razu wparowała do mnie do pokoju w przebraniu konia, drugiego w stroju dinozaura. Po prostu jest wspaniała...

- Taaak - mruknęłam. - Jeszcze tego brakuje, żeby przez tą imprezę znowu zamknęli cię w domu na tydzień... 

Szturchnęła moje ramie, przez co zaśmiałam się pod nosem. Powolnym krokiem weszłyśmy do ogromnego budynku.

W okół nas rozciągały się długie alejki sklepów. Po prawej stronie jubiler - wysadzane kosztownymi klejnotami złote i srebrne zegarki, kolczyki, naszyjniki i bransoletki. Po lewej natomiast znajdował się pasaż związany z ciuchami - drogimi, z najlepszych materiałów. Były tam sukienki, spódniczki, koszule, bluzy, t-shirty, długie rękawy, krótkie, swetry, jeansy, szorty, kurtki, rajstopy i inne, wcale nie potrzebne mi na tę chwile rzeczy. Skupiałyśmy się na pierwszym punkcie tej wyliczanki - sukienki.

Całe szczęście nie martwiłyśmy się brakiem pieniędzy. Nasze rodziny nie należą do najbiedniejszych... W sumie, to nic sobie z tego nie robimy, a przynajmniej ja. Pieniądze to tylko przedmioty, które nie zastąpią nam najpotrzebniejszych wartości.

Rodzice Sam, Diany i moi razem prowadzą firmę. Tak na dobrą sprawę, to właśnie przez nią się poznałyśmy. Jedna nudna posiadówka w biurze, trzy nastolatki i pełno drętwych staruszków na sali sprawiło, że jesteśmy nierozłączne. Później okazało się, że chodzimy razem do szkoły i tak już zostało.

- Patrz jakie cudne! - pisnęła blondynka i pociągnęła mnie w stronę trzeciego z kolei sklepu.

Faktycznie, ciuchy były tam bardzo ładne, jednak nie dla mnie. Ona znalazła sobie tam tylko spódniczkę do kolan. Ja nic. Za to w następnym sklepie kupiłyśmy... sukienkę. W sensie ona kupiła, ja nie.

Miała prosty krój, ale na Sam leżała wspaniale. Była koloru fioletowego, z tyłu wycieniowana do połowy łydki. Od pasa w górę miała pomarszczony materiał, bez ramiączek.

Ze mną było gorzej. Przeszłyśmy każdy sklep, a ja nic dla siebie nie znalazłam.

I właśnie dlatego nienawidzę zakupów!

Tak, dobrze widzicie. Jestem dziewczyną i ich szczerze nienawidzę. Wolę przesiedzieć cały dzień przed telewizorem, z puszką Coli i popcornem w ręce oglądając filmy.

- I co teraz? - zapytała zrezygnowana przyjaciółka.

- Skąd mogę to wiedzieć? To ty i Diana tu częściej przesiadujecie.

Dziewczynę jakby olśniło. Bez słowa złapała moją rękę i wyciągnęła mnie z galerii, niemal nie sprawiając bezpośredniego spotkania mojej twarzy z twardą kostką chodnikową. Prowadziła mnie przez miasto kilka minut w ciszy, aż w końcu stanęłyśmy pod jakimś malutkim, szarym sklepikiem z ubraniami.

- Ty sobie żartujesz, tak? - zaśmiałam się nerwowo.

- A czy kiedykolwiek, jeśli chodziło o ciuchy żartowałam?

No ładnie.

- Nie, ale...

- Nie ma ale! Wchodzimy, ale już! W tym nasza nadzieja.

Nie pozostało mi nic, tylko się posłuchać.

W sklepie było cicho i spokojnie. Nikt nic nie kupował, pani sprzedawczyni siedziała za ladą i patrzyła w podłogę. Kiedy zorientowała się, że ma klientów jej pomarszczona twarz wykrzywiła się w delikatnym uśmiechu. Widać było, że miała za sobą te paredziesiąt lat, mimo to wyglądała na sympatyczną staruszkę.

- W czymś wam pomóc, dziewczynki? - zapytała zachrypniętym głosem.

- Bo my... - zaczęłam. - My chciałybyśmy... znaczy ja chciałabym...

- Kupić sukienkę. - Samantha uśmiechnęła się szeroko. - Dla niej. Na imprezę. Ma pani coś może?

Kobieta puściła oczko do blondynki i zniknęła za zapleczem. Czekałyśmy na nią krótką chwilę, a gdy wróciła niosła w rękach zakurzone pudło.

- To może Ci się spodobać - rzekła do mnie. - Weź, kochanie. Na pewno będzie pasować, nie przymierzaj jej tylko zanieś do domu...

- Co? - zdziwiłam się. - No dobrze... To ile płacę?

Zaczęłam wyciągać portfel, kiedy poczułam ciepłą dłoń kobiety na mojej.

- Nic nie płacisz. Po prostu ją weź.

- Ale ja nie mogę, Proszę Pani... - Podałam jej banknot.

- Dziecko... Pieniądze nie są mi już potrzebne. Wiem, to może być dla Ciebie dziwne, ale zrób to. Wróć do domu i tam ją zobacz.

Zdezorientowana chwyciłam papierowy karton i skierowałam się do wyjścia.

- Dziękuję.

~~~~~~~~~~~

Cześć, kochani!

Wybaczcie to, że rozdział pojawił się tak późno. Wczoraj nie byłam cały dzień na kompie ani w domu, więc nie dodałam go w nocy, jak zwykle robiłam. Teraz też dopiero zasiadłam przed pudłem, bo miałam gościa a później wzięłam się za sprzątanie (tak, ta półka z Michaelem zawsze zajmuje mi najwięcej czasu...).

Co do samego rozdziału - nie jestem z niego zadowolona. Końcówka pisana trochę na siłę, oklepana i dziwna. Nie miałam kompletnego pojęcia, co mogłabym tam innego wcisnąć, wybaczcie mi to. Mam nadzieję, że te późniejsze rozdziały (od siódmego w górę) się wam spodobają, bo teraz jestem w trakcie ich pisania i chyba nie wychodzą najgorzej. 

Nie złośćcie się jeszcze brak Michaela -  w czwartym rozdziale będzie go troszkę więcej.

I zmieniając temat - szybko zleciało, nie? Zaczynam już trzeci tydzień z blogiem. Miło. :)

Także ja kończę, bo nie wiem co mogę jeszcze napisać. Dziękuję osobom komentującym, te słowa bardzo motywują! :)

"You can be a winner but you got to keep the faith (...) don't let noboy turn you round"

Malffu ♥