Rozdział 1

"Cała ja!"

5 lat późńiej...

No, trochę się u mnie pozmieniało.

Myślę, że na lepsze. Tym zmianom uległam nawet ja. Pominę fragment ukończenia szkoły i znalezienia chłopaka, bo to nudne. W sensie samo szukanie partnera było nie za ciekawe, ale sam on jest cudowny. Ma na imie Dylan. W szkole szalały za nim wszystkie dziewczyny, ale on upatrzył sobie mnie - jeszcze wtedy szarą i małą dziewczynkę.

Wracając do tematu mojej zmiany - wpasowałam się w towarzystwo szkolne, które głównie się do tego przyczyniło. Zakumplowałam się szczególnie z Dianą i Samanthą. One sprawiły, że w przeciągu miesiąca każdy w szkole mnie znał.

Nie jestem już nieśmiała i zamknięta w sobie. Tak jakby złapano kompletnie obcą osobę na ulicy i wsadzono ją w moje ciało. Ktoś mi tylko spróbuje podskoczyć, to jestem gotowa do niego podejść i rozpocząć bójkę, nie patrząc na różnice naszych rozmiarów. Bo to raz stawałam na dywaniku u dyrektora z powodu bójki z jakąś dziewczyną przystawiającą się do Dylana? Albo dlatego, że chodziłam na wagary i kłóciłam się z nauczycielami?

Wyznaczyłam jednak sobie granice, których nie mam zamiaru przekraczać. Nigdy, ale to przenigdy nie spróbuję narkotyków ani papierosów. Uważam, że to świństwo, które prowadzi do samozniszczenia.

Z tatą spotykam się regularnie. Wychodzimy razem w różne miejsca, nie mamy przed sobą tajemnic. Nie ma też nic przeciwko temu, że spotykam się z Dylanem. Nie to co mama i Tom... Oni uważają, że on jest dla mnie nieodpowiedni. Tylko ja się pytam - z której strony? Jest porządnym chłopakiem. Przystojny, wysportowany, mądry, rozsądny i odpowiedzialny... nie zawsze, ale jednak. I jest jeszcze strasznie troskliwy. Boi się mnie puścić razem z Sam i Dianą do miasta... Ale to słodkie.

Ojczym jak to ojczym - nasze stosunki się nie zmieniły. Nadal go nienawizdę, tak samo jak Gabrlielle. Mamę bardzo kocham, ale... Między nami jest jakaś bariera, któej żadna z nas nie potrafi pokonać. Albo chociaż spróbować...

~*~

Szykowałam się własnie do wyjścia z Dylanem, kiedy przerwał mi głośny dzwonek mojego telefonu. Westchnęłam ciężko i oderwałam się od lusterka, odkładając na półeczkę moją szczotkę do włosów.

- Tak, słucham? - powiedziałam do słuchawki.

- Cześć, Myszko - usłyszałam głos swojego chłopaka. - Przepraszam cię bardzo, ale nie mogę się z Tobą dzisiaj spotkać... Moja matka wymyśliła sobie jakieś spotkanie z ciocią i muszę z nią jechać. Mam nadzieję, że się nie gniewasz?

- Nie... Oczywiście, że nie. Jedź i baw się dobrze.

- Jak mam się bawić dobrze na jakiejś dręrwej posiadówce? - odburnkął.

- Ciesz się tym, że twoja rodzina chce spędzać z tobą czas. - odpowiedziałam. - Kocham Cię, pa.

Zrobiło mi się smutno. Nie dlatego, że odwołał spotkanie, zdarza się. Chodzi mi o to, że... On ma kompletną rodzinę. Ja niby też, ale co mi z tego, jeśli dwie osoby w niej są dla mnie obce? Można powiedzieć, że ich nie znam. Widzę się z nimi tylko przy obiedzie. Rano wychodzę, wracam po południu i zjem coś w domu, a czasem nawet nie i znowu znikam.

Ponownie zadzwonił mój telefon. Chciałam już nim rzucić o ścianę, jednak się pohamowałam i odebrałam.

- Cześć! - krzyknęła Diana.

- Hej. - mruknęłam.

- Coś ty taka smutna? Piękny dzień mamy!

- Zdaje Ci się. O co chodzi?

- Ty jeszcze pytasz?! Wychodź przed dom. Zaraz tam będę. Pa!

I się rozłączyła. Westchnęłam zrezygnowana i rzuciłam się na łóżko.

Diana Smith. Ona zawsze była optymistką. Cholernie szaloną i upartą optymistką. Chyba nigdy nie widziałam jej w złym humorze. Serio. Uśmiech codziennie wisiał na jej twarzy. Zupełnie, jakby ktoś do niej kiedyś podszedł, po czym walnął ją w twarz podwójną dawką dobrego humoru. I tak jej zostało.

Po krótkiej chwili oglądania mojego jakże fascynującego sufitu, postanowiłam wziąć się w garść i nie użalać się nad sobą. Doszłam do wniosku, że nie ma nad czym. Niektórzy ludzie mają o wiele większe problemy, a razdą sobie lepiej ode mnie.

Zrzuciłam swoje zwłoki z materaca, po czym zbiegłam po schodach do salonu. Wzięłam z niego swoją torebkę, którą tam wcześniej zostawiłam. Zahaczyłam jeszcze o kuchnię, kradnąc z niej jedno jabłko. Gotowa już do opuszczenia domu, otworzyłam drzwi wejściowe, jednak przeszkodził mi Tom.

- Gdzie się wybierasz, Mała? - zapytał zakładając ręce na pierś.

- Wychodzę z Dianą. I jeszcze jedno - nie nazywaj mnie w ten sposób. Który raz Ci to już powtarzam?

- Tak? A to niby czemu mam tak na ciebie nie mówić?

- Bo tylko tata może mnie tak nazywać - warknęłam i trzasnęłam mu przed nosem drzwiami.

Oj, wkurzył mnie. Serio.

Poczułam czyjąś dłoń na ramieniu.

- Dasz mi w końcu spokój, czy nie?!

Odwróciłam się zdenerwowana. Zdziwiłam się i zrobiłam czerwona jak burak.

- Nic się nie stało - wyprzedziła mnie przyjaciółka. - Co ci znowu zrobił?

- Wkurzył mnie po prostu. Ale nie gadajmy już o tym - odparłam. - Gdzie idziemy?

- Proponuję lody. Co ty na to?

Przytaknęłam jej ochoczo. Poszłyśmy do naszej ulubionej lodziarni, gdzie byłyśmy już stałymi klientkami. Zamówiłyśmy sobie dwa czekoladowe deserki i w oczekiwaniu na nie zajęłyśmy miejsca przy oknie.

- No... To co tam u Ciebie? - zaczęłam rozmowę.

- Nie denerwuj mnie. Louis nawet na mnie nie spojrzy.

Ach, Louis. Gra w drużynie koszykarskiej razem z moim chłopakiem. Całkiem fajna osóbka, tylko ciężko zwrócić na niego swoją uwagę. A Diana kocha się w nim, od kiedy tylko się poznałyśmy.

- Wiesz co... - zaczęłam niepewnie. - Jeśli chcesz, to mogę porozmawiać z Dylanem, a on z Louisem...

- Dziękuję! - pisnęła. Rzuciła się na moją szyję, mocno mnie przytulając. - Dziękuję, dziękuję, dziękuję!

- Nie ma za co - odparłam przez śmiech. - Tylko mam pytanie. Wiesz może, co dzieje się z Sam? Od kilku dni nie mam z nią kontaktu.

- Jest uziemiona... Jej rodzice stwierdzili, że wraca za późno do domu i ma szlaban do niedzieli.

Chwilę po tym siedziałyśmy w ciszy. Dostałyśmy nasze smakołyki, którymi się zaraz zajęłyśmy.

- Jak mogłam zapomnieć Ci o tym powiedzieć! - krzyknęła nagle, aż podskoczyłam ze strachu. Prawie upuściłam pucharek lodowy, który trzymałam w ręce. - Pamiętasz Jacksona?

- Którego? - roześmiałyśmy się.

- Michaela! Z klasy Dylana.

- Yhym. No pewnie, że pamiętam - burknęłam. - To ten pseudo piosenkarzyk, który wylał na mnie swoją kawę. Nie cierpię go po prostu. Ciągle siedział z tymi swoimi panienkami. Tacy są najgorsi... Jeszcze prawie pobił się z Dylanem!

Ich wychowawczyni często chodziła na zwolnienia, dlatego mieli lekcje połączone z nami. Los chciał, że uczyła chemii... A że ja jedyna siedziałam sama w ławce, to walnęli go do mnie. Ile to ja razy miałam przez niego spalone włosy? Nie raz, nie dwa. Nawet siedem nie.

- Hope, oddychaj - uspokoiła mnie ze śmiechem przyjaciółka. - Wiesz, że on wrócił?

Dzięki za tę jakże pocieszającą wiadomość.

- Ale co mnie to obchodzi?

- On wcale nie był taki zły. Po prostu mieliście słaby początek i...

- I caaaałą resztę też - dokończyłam za nią.

Roześmiałyśmy się głośno. Później postanowiłyśmy, że czas się zbierać i wybrałyśmy się na boisko, gdzie chłopcy mieli trening. Po drodze ubolewałam nad tym, jak Samantha mogła kiedyś kochać się w takim bufonie jakim był Michael. Zmarnowała całe pół roku życia. A czemu? Bo później wyjechał. Niepotrzebnie dawał jej tylko nadzieję.

Już na boisku, usiadłyśmy na trybunach. Tym razem to czarnowłosa zaczęła rozmowę:

- Słyszałaś o tej imprezie?

- Co? Jakiej imprezie? - zrobiłam zdziwioną minę.

- Dominica organizuje mini-dyskotekę. - powedziała na chwilę się zawieszając. - Ale ze mnie idiotka... Kazała ciebie zaprosić - zaśmiała się. - Idziesz?

- Co za pytanie! No pewnie, że idę!

Uwielbiałam chodzić na imprezy i dyskoteki. Wtedy byłam w swoim żywiole. Tańczyłam, śpiewałam i się bawiłam. Kiedyś nawet bym o tym nie pomyślała... A teraz? Teraz to cała ja!  

~~~~~~~

Witam wszystkich tu zebranych.

Za góry dziękuję wszystkim tym, którzy skomentowali prolog. A wyróżnić chciałabym jedną osobę - Panią Yeaew. Dziękuję Ci za ten wspaniały komentarz, naprawdę. Cieszę się, że napisałaś mi, co robię dobrze a co źle. To bardzo pomaga w pisaniu.

Co do rozdziału - cóż, wydaje mi się, że jest gorszy od prologu. A przynajmniej wstęp, strasznie sztucznie wyszedł, prawda?

Można powiedzieć, że dziś trochę więcej Michaela. Ale tak jak napisałam - nie opuszczajcie mnie po przeczytaniu kilku pierwszych rozdziałów! Po prostu... Michael i Hope będę mieli dość specyficzne relacje. XD

To ten... Ja zmykam, bo zaraz zejdę na ból brzucha. I to jest właśnie powód, dla którego nienawidzę swojej płci...

Ahaa! Jeszcze coś. Myślę, że będzie lepiej jeśli rozdziały będę dodawać w soboty. Wiem, że dzisiaj jest jeszcze piątek, ale zaraz idę spać (czyt. słuchać Mike'a) i nie wiem, o której się jutro obudzę... W końcu jest weekend. A sen to jeden z moich żywiołów...

Nie przeciągając więc - ja lecę i żegnam się z wami, kochani!

"I'm just simply Michael Jackson."

Malffu ♥