Prolog

PROSZĘ O PRZECZYTANIE NOTKI POD ROZDZIAŁEM! :)

"Na bycie dzieckiem nigdy nie jest za późno, kochanie."

Mam tego już serdecznie dosyć. Jestem traktowana jak nic nieznacząca laleczka, którą każdy przekłada z miejsca na miejsce. Moje zdanie się wcale nie liczy, chociaż mam już prawie siedemnaście lat. A najśmieszniejsze jest to, że tak nie było zawsze. Tak jest od jakiś trzech lat. Co jest tego powodem? Otóż moja mama wzięła rozwód z moim tatą.

Kiedy tworzyliśmy we trójkę szczęśliwą i normalną rodzinkę miałam z rodzicami bardzo silną więź. Mówiłam im o wszystkim, oni mówili mi, zwierzałam się im z moich problemów... Nawet z tatą rozmawiałam o moim pierwszym pocałunku! A teraz? Teraz to zniknęło, kiedy wyjechał do Hammond w Indiane. Ale to nie on zawinił. Tylko mama. To ona postanowiła wziąć rozwód z ojcem tylko dlatego, że się pokłócili. A tego powód był jeszcze bardziej śmieszny - zaczęło się od kupna psa. Ojciec go chciał - mama nie. Później samochód - ten wolał taki, ona inny. Skończyło się na wyprowadzce - on chciał się wyprowazić do jego obecnego miejsca zamieszkania, a ona do Gary, do którego z resztą jutro jadę. Ale oczywiście, ja tu nie miałam prawa głosu.

Wszystko byłoby okej, bo z tatą utrzymuję stały kontakt i czasem w wakacje się spotykamy, gdyby nie to, że mama znalazła sobie jakiegoś chłopaka. Tom - bo tak ma na imię - jest niezwykle wkurzający. Już kiedy pierwszy raz go zobaczyłam mi się nie spodobał. Ciągle się z nim kłócę, o byle co. ,,Nie zakładaj tego, bo to zbyt wyzywające”. ,,A gdzie to się wybierasz? Jest za późno”. ,,Nie podobają mi się twoi znajomi, nie możesz się z nimi spotykać”. Och, błagam! Który rodzic teraz na to patrzy?

Jakby tego było mało, ma córkę. Jeszcze bardziej denerwującą. Dacie wiarę? Ten potwór zwie się Gabrielle i ma niecałe dwanaście lat. Jak mi nie kradnie ciuchów, to podbiera kosmetyki. Jak nie to, to grzebie w moim telefonie i w prywatnych wiadomościach. A kiedyś, jak wróciłam do domu to dowiedziałam się, że mój keyboard ma zniszczone cztery klawisze, a gitara pozrywane dwie struny. Zwariować idzie, serio.

Jedynym plusem w przeprowadzce do Gary jest możliwość częstszych spotkań z tatą i dziadkami mieszkającymi niedaleko. A poza tym to nic. Z czego tu się cieszyć? Zostawiam przyjaciół i znajomych. Rzucam szkołę. Zmieniam całkiem otoczenie. Tak ciężko było mi się tu wpasować w towarzystwo... Jestem inna. Bo kto będzie chciał się zaprzyjaźnić z taką małą, szarą Hope?

Ach, no tak. Gdzie moje maniery? Nie przedstawiłam się. Nazywam się Hope Johnson i za niecałe pół roku będę miała siedemnaście lat. Jeśli chodzi o wygląd to natura nie obdarzyła mnie jakoś specjalnie - długie włosy żyjące własnym życiem, szczupła i niewysoka sylwetka. Oczy mam niebieskie, usta jasne i wąskie. Jak dotąd miałam jednego chłopaka. Nie dziwię się, że nie mam powodzenia u płci przeciwnej...

Charakter też mam nieszczególny. Jestem cicha, nie wychylam się za bardzo. Nieśmiała, zamknięta w sobie, szczera, miła, bla, bla, bla... Wiecie, jak to jest. Po prostu - jestem przeciętna. Ale nie ciągnijmy już tego bezsensownego tematu, który i tak już nikogo nie obchodzi.

~*~

- Jesteś gotowa? - zapytała po raz setny mama.

- Tak, jestem - odwarknęłam.

Wzruszyła ramionami i wsiadła do samochodu. Tylnie siedzenie zajęłam ja, a obok mnie usiadła Gabriella. Zaołżyłam słuchawki na uszy i słuchałam muzyki.

- Coś ty taka jakaś smutna? - zagadnął do mnie Tom. - Przecież niedługo zaczniemy nowe, lepsze życie! - Zabrzmiało to trochę jak tekst z tych tanich telenowel, które ogląda mama.

Zaśmiałam się pod nosem złośliwie. Lepsze? Ciekawe, z której strony.

- Nie chcesz odpowiadać, to nie - mruknął do siebie już nieco mniej entuzjastycznie.

Jeśli on próbuje się do mnie zbliżyć, to coś mu nie wychodzi. Będąc na siłę miłym i uroczym zastępczym tatusiem wcale nie poprawia sytuacji. On nigdy nie zastąpi taty. W niczym. A moja przyszywana siostra sprawia, że wszystko jest jeszcze gorsze. Od kiedy pojawiła się w naszym życiu ja zeszłam na drugi plan. Czasem mam wrażenie, że ja jestem tylko po to, żeby być. Albo coś przynieść i zająć się młodszą siostrzyczką. A mi? Nikt nigdy w niczym nie pomoże. Jestem zdana na siebie. I choć czasem mama daje mi nadzieję na poprawę z jej strony proponując jakieś wspólne wyjście, oni to zaraz niszczą. Odciągają ją ode mnie. I mam wrażenie, że robią to specjalnie...

~*~

- Hopee... Wstawaj. Jesteśmy na miejscu.

Zamachnęłam się i udeżyłam w twarz osobę, która wybudziła mnie z mojego pięknego snu, który ukazywał moje wcześniejsze życie. Ja, tata i mama.

- Mamo! Walnęła mnie! Mówiłam Ci, że nie chcę jej iść budzić! - krzyczała Gabrielle.

Wysiadłam z samochodu i otrzepałam się z okruszków ciastek, które zapewne Gab jadła. Wyjęłam moje walizki z bagażnika i miałam go zamykać, kiedy przerwali mi mama i Tom.

- Masz coś do powiedzenia? - zapytali się mnie.

- Hm... Pomyślmy. Nie?

- Nie rób z siebie takiej odważnej. Przeproś siostrę. Już - nakazała mama surowym tonem. Popatrzyłam na nich błągalnie, po czym przeniosłam wściekły już wzrok na siostrę trzymającą się za nos.

- Sorry - bąknęłam w końcu. - Często mam takie odruchy, myślałam, że już...

Urwałam w pół zdania, bo coś, a raczej ktoś przykuł moją uwagę. Znajoma mi osoba patrzyła się na mnie wzrokiem pełnym miłości. Ciężko było niezuważyć szczęścia malującego się na Jego twarzy.

- Tata!

Rzuciłam moje walizki i torby na ziemię po czym do niego pobiegłam. Przytuliłam go mocno.

- Co tu robisz? - zapytałam w końcu.

- Jak to co? Nie widzieliśmy się tyle czasu! - powiedział uradowany. - Jak ty urosłaś! I wypiękniałaś... Masz chłopaka?

- Tato! - przerwałam mu śmiechem. - Daj spokój. Ledwo już z nimi wytrzymuję - skinęłam głową na ,,rodzinkę”. - Mam nadzieję, że teraz będziemy widywać się częściej.

- Oczywiście, że tak. Musimy jakoś nadrobić ten czas, prawda? - uśmiechnął się. - Już się nie mogę doczekać, aż będziemy chodzić razem na lody, place zabaw, do kina...

- Tatuś, ja już mam prawie siedemnaście lat.

- Na bycie dzieckiem nigdy nie jest za późno, kochanie - pocałował mnie w czoło. - A teraz już lepiej idź, bo chyba na Ciebie czekają - wskazał palcem na mamę, tatę i Gabrielle która obecnie stała jak wryta.

Uśmiechnęłam się na pożegnanie i szczęśliwa podbiegłam do moich walizek.

- To co, jedziemy do domu? Zapowiada się naprawdę cudownie!

~~~~~~~~~~

Witam wszystkich bardzo serdecznie!

Ponoć początki są trudne, prawda?  Nie wiem od czego mogłabym zacząć.

Jeśli ktoś to czyta, to wiedz, ludziku, że jest mi niezmiernie miło. Bardzo, bo ktoś postanowił wejść na tego bloga i dodatkowo dotrwać do tego momentu. 

A jeszcze milej byłoby mi, gdyby ktoś zostawił po sobie ślad, na przykład w postaci komentarza lub dołączenia się do obserwatorów... :>

Coś mi niezbyt wychodzi to przywitanie, prawda? Wybaczcie, nigdy nie byłam w tym dobra.

Nie owijając dłużej w bawełnę. Jeśli chcecie zapoznać się z bohaterami - zapraszam do podstrony poświęconej im. Jeśli chcecie poznać mnie - również znajdziecie taką zakładkę.

Ogólnie chciałabym, aby czytelnicy, którzy postanowią zostać tu trochę dłużej zapoznali się z tymi wszystkimi podstronami by uniknąć niepotrzebnych pytań.

Jeżeli macie uwagi - dotyczące wyglądu, mojego stylu pisania czy czegokolwiek - piszcie! Albo sugestie. Co dodać, co odjąć - śmiało, nie gryzę. 

Niedługo pojawi się playlista, ogólne mogą zajść małe, nieznaczące zmiany.

Aha! I jedna z ważniejszych informacji. Nie zrażajcie się do opowiadania po pierwszych rozdziałach, ok? Pamiętajcie, że to Michael i Hope grają tu główne role. :D
Myślę, że to tyle. 

To co, widzimy się za jakiś tydzień, tak? 

Pożegnam was cytatem naszego Króla. Tak, to dobry pomysł na zakończenie dzisiejszego dnia.

"To, co sprawia mi najwięcej przyjemności w występowaniu to dawanie ludziom radości.

Zwykłe wywołanie uśmiechu na czyjejś twarzy znaczy dla mnie więcej niż wszystko inne."

Malffu ♥